Jungle by Night
Door: Mirjam Schouten
Blijf op de hoogte en volg Mirjam
12 Februari 2015 | India, Thekkadi
Behalve boottrips wordt er van alles georganiseerd in en rondom het Periyar Wildlife Sanctuary. Met name de wandeltochten worden aanbevolen, welke varieren van 2 uur tot 2 dagen. Vooraf had ik mijn vader al eens gehoord over de optie om 's nachts het oerwoud in te gaan, uiteraard onder begeleiding van een gids. Het leek me doodeng, maar toch ook wel een unieke kans..
De eerste dag probeerde ik me nog wat te verschuilen achter klachten van mijn linkerknie. (waarschijnlijk) door het tropische en vochtige klimaat begon die wat op te spelen en vocht vast te houden. Tja, daarmee kon ik natuurlijk écht niet het oerwoud in... Ik stond mezelf toe dit verhaal een dag vol te houden. Na die dag ben ik naar het ticket office gegaan om de opties door te spreken en kocht ik een kaartje voor diezelfde avond. Om zeven uur zouden we vertrekken en zo'n 3 uur en 10 kilometer later hopelijk weer uit het oerwoud terugkeren.
Toen ik 's middags een ticket kocht, stonden er drie jonge indiers, 2 mannen en 1 vrouw, die ook zouden lopen die avond. Gelukkig, ik hoefde dus niet alleen! Het waren gasten van mijn leeftijd en bij het ticket office ontstond er al leuk contact. Ook regelde ik ter plekke een riksja driver die me bij het hotel op zou halen en me 's avonds ook weer terug zou brengen. India is fantastisch, maar niet een plek waar je als vrouw in het donker in je eentje op een geisoleerde plek moet rondlopen.
Anyway. Om kwart voor zeven stipt (het kan dus toch!) stond mijn riksja driver klaar. Ik was ondertussen enigszins misselijk van de zenuwen. Had ik al gezegd dat ook de Koningscobra hier voorkomt?.. slik..
Eenmaal bij de hoofdingang van het park was er van de jonge Indiers niets meer te bekennen. Sterker nog, er was helemaal niemand! De ranger bij de ingang maakte met een norse hoofdbeweging duidelijk dat ik toch echt het park in moest. Maar ehh...waar heen dan? Verlichting hebben ze hier uiteraard niet. Jemig, het begint goed.
Gelukkig stond Sanish, mijn riksjadriver en instant friend, vanaf een afstandje te gebaren. Ja, ik moest het park in en dan naar links. Daar zou ik opgewacht worden. Oke, what the heck. Het avontuur is begonnen! Als je durft te springen, vangt het leven je altijd op.
En inderdaad, 50 meter verderop stond een breed glimlachtende ranger me op te wachten. Hello, welcome! Coming for the jungle scout?
Eenmaal binnen bleken er 2 gidsen mee te gaan, waarvan 1 gewapend. Ook liepen er 2 andere Indiase mannen mee, waarvan 1 van mijn leeftijd: Naaja. Hij sprak goed engels en bleek een waar natuurliefhebber. Hij had al meer dan 100 keer dit soort tochten gelopen, op verschillende plekken in India. Periyar was zijn favoriet omdat hij hier van kinds af aan al kwam. Zijn zus bleek als conservationist te werken, voornamelijk met reptielen. Hijzelf heeft een bedrijf dat van organische materialen kleding maakt, inclusief organische verf. Volgens hem het eerste bedrijf in India die op deze manier werkt.
Oh ja, 2 kleine details: van alle keren dat hij deze tochten gelopen heeft, heeft hij 1 x een Bengaalse Tijger gezien toen deze in volle vaart achter de jeep langs achter een hert aanjoeg. En hij is 1 x volledig onverwacht op een groep olifanten gestuit, die daardoor zo schrokken dat ze acuut de achtervolging inzetten.
Deze informatie vertelde hij me toen we net onze eerste stappen in een donker oerwoud hadden gezet. Je snapt, ik had het angstzweet inmiddels aardig in m'n handen staan.
Tja, en wat doe je dan? Jezelf overgeven aan de ervaring. Tenminste, ik koos ervoor dat te doen. En wat werd het een geweldige ervaring! De duisternis en oorverdovende stilte was overweldigend. Relatieve stilte, want het oerwoud leeft! Ook, of misschien wel vooral 's nachts! Wat een geluiden!! die cicaden, ongelofelijk. Alsof je getuige bent van een nachtelijk concert. Ik werd me ook zo bewust van ons eigen geluid. We liepen over vrij droge grond waar de bladeren onder onze voeten weg kraakten. Die tijger? Die hoort ons al van verre aankomen en neemt een andere route :-)
We zagen verschillende soort herten (leuk, met ogen als koplamjes!), stekelvarkens, marters, mangoese en de apen schreeuwden hoog in de bomen als we langsliepen. We doofden onze zaklampen (ja, gelukkig hadden we die bij ons, anders breek je terstond je nek!) en verwonderden ons over de sterrenhemel. Je gaat in die diepe duisternis anders waarnemen, hoort meer en ruikt ineens scherper.
Ik was van dit alles al zwaar onder de indruk. Onze twee gidsen vonden het echter nog niet genoeg. Ze overlegden even en besloten een verboden gebied in te trekken. Ze waren vastbesloten mij TE VOET olifanten te laten zien. Naaja, met wie ik 70% van de tijd druk in gesprek was (meestal fluisterend, soms hardop lachend) grinnikte om mijn aarzeling. Come on, Mirjam, take it in, it would be great to spot some elephants! Ja hoor, tuurlijk.. Mag ik eerst even ergens kotsen?
Toen we via een enorme D-tour op dezelfde oever uitkwamen als waar m'n vader en ik die ochtend de groep olifanten gezien hadden vanuit de boot, begon ik het toch wel bijzonder benauwd te krijgen. Na een meter of 100 troffen we de eerste sporen aan in de modder. Daarna de eerste elephant dung. Ik concludeerde enigszins opgelucht dat deze droog was.
Maar die verrekte gidsen kregen er maar geen genoeg van. Nog een stukje verder. Geweer in de aanslag. Wij in linie. En verboden nog een woord te zeggen. Meer elephant dung. En nu was het niet meer droog.. Allemachtig, moet dit?!
Toen onze 2 gidsen ineens druk begonnen te gebaren en ik de haren in mijn nek omhoog voelde gaan, wist ik dat we "beet" hadden. Dat ik het mee ging maken. En inderdaad, aan de overkant van een riviertje doemde een grijze berg op. Jeminee, wat zijn ze dan ineens majestueus..! Het waren 2 moeders met 2 jongen. De olifanten merkten ons direct op en liepen rustig naar hun kleintjes om deze in hun midden ' op te sluiten '. Er was geen paniek of onrust. Eerder een heel kalme bescherming.
Wat een onwaarschijnlijke ervaring!! Ik kon alleen maar stil zijn, het kippenvel op mijn armen voelen en naar ze staren. Mijn Indiase compagnon had ook spontaan geen woorden meer. We voelden beide alleen een diepe dankbaarheid.
En zo voel ik me nog steeds. Dankbaar voor het mogen aanschouwen van deze dieren. Voor de reservaten die ze de mogelijkheid bieden om te bestaan. En voor al die rangers, die elke dag tientallen kilometers lopen in een poging stropers buiten de deur te houden..
Dankjewel India, voor deze waanzinnige blik in jouw Jungle by Night!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley