The Leopard Encounter

Op de dag dat we aankwamen in het resort waren er drie andere gasten. Het was een Indiaas gezin waarvan de vader (doctor in een of ander environmental subject) erg geinteresseerd was in alle vogelsoorten van het resort. Ze vertelden dat ze vier keer op safari waren geweest en die ochtend, de laatste keer, de luipaarden gezien hadden.

Om half vijf 's middags werden we verwacht voor de safari. De baas van het resort reed zelf. Later kwamen we er achter dat hij nog een ware Takur is, wat zoiets is als een landlord. Hierover in een later reisverslag meer.

We gingen op weg en sloegen al snel een zandpad in, waar Manny, de bediende, regelmatig uit moest stappen om cactussen en andere struikage weg te kappen. We reden naar een open akker onder aan de berg, de moter werd uitgezet en daar stonden we. Op wacht. De grot waar ze rusten, was goed te zien. Ik kon me amper voorstellen dat het echt zou lukken, vooral omdat het Indiase gezin 4x op safari was geweest en pas de laatste dag geluk had.

Na een minuut of tien werd de baas gebeld door een van zijn werknemers. Het bleek dat de luipaarden die ochtend een kalf van een van de dorpelingen hadden gepakt, aan de andere kant van de berg.
Dus de auto werd gestart, film- en fotocamera's werden opgeborgen en we gingen op weg naar de andere kant.

Toen we daar aankwamen, bleken er nog 2 jeeps rond te rijden. Ook met touristen, Indiers weliswaar, uiteraard ook op zoek naar de luipaarden. Dit tot grote ergernis van onze baas, die zowel de bergen als het omringende land bezat en zich daarom ook alle aanwezige fauna tot zijn eigendom rekende..

Onder luid gefoeter veroverde hij de beste plaats waar we rechtstreeks zicht hadden op de 'main cave area'. Na zo'n driekwartier gewacht te hebben, begon ik de moed te verliezen. Ik betrapte mezelf erop regelmatig om me heen te kijken en vooral interesse te hebben in alle vreemde vogels in het struikgewas.

Tot onze baas in eens begon te roepen! Tumult, heen en weer stuivende jeeps en geschrokken toeristengezichten tot gevolg. Ongelofelijk maar waar, de luipaarden lieten zich zien!! Op een rots (ong. 150 meter afstand) lag Charger, het 2,5 jarige mannetje, rustig naar ons te kijken. Door de verrekijker keken we hem recht in z'n ogen. Wat een koning!!

We kregen nog een groter cadeau, want zo'n 10 meter onder de rots waar Charger lag, kwam Zara, het 8 jaar oude vrouwtje, met 3 welpen te voorschijn. Kippenvel-moment!!!!! De welpen waren schuw en verstopten zich achter hun moeder. Maar toch, onvergetelijk!

Na een half uur stond Charger op, rekte zich uit en verdween. 'Off hunting' volgens onze baas. Het was inmiddels donker geworden en volledig gelukkig zat ik wat verdwaasd in de auto. Onze baas reed heen en weer over het zandpad terwijl Manny met een grote lamp in de struiken scheen. Ik vond het een aardig gebaar maar ging er vanuit dat onze safari er op zat.

Tot Manny begon te roepen en gebaren, onze baas op de rem trapte en achteruit stoof... WTF??!!!!

Nog geen 5 meter van ons vandaan zat Charger!! Hij zat in het struikgewas, doodstil naar ons te staren. Over kippenvel gesproken!!! De andere jeeps kwamen er aan en iedereen deed z'n uiterste best om het dier te zien. Hij vond het al snel prima en verdween in het donker. Hier bleek ons geluk..
Onze baas was eigenaar van het gebied en mocht daarom van het zandpad af. De andere jeeps moesten op het pad blijven maar wij reden de struiken in, achter Charger aan. Een paar meter verder zette de baas de auto stil (moter nog aan!!). We staarden allemaal in het duister, naar de plek waarvan we dachten dat Charger was gaan zitten.

Ineens hoorden we hem grommen.. Hij bleek in de struiken tussen ons en de andere jeeps te zitten..!! Een diep, rommelend geluid waarvan m'n nekharen recht overeind gingen staan! De baas zei, 'I can not trust this fellow, he has always been a kind of agressive' ........ Okay...... ehh....

Ik realiseerde me ineens dat ik in een open jeep zat en dat luipaarden de gevaarlijkste katachtigen zijn vanwege hun onvoorspelbaarheid.. Veel tijd om na te denken had ik niet want ineens kwam hij uit de struiken, ging stil staan voor de jeep en keek ons recht aan.. Ik kon alleen maar m'n hand voor m'n mond slaan en ohhhhh zeggen!!
Pas toen hij zich omdraaide en weg liep, dacht ik er aan dat ik een fototoestel in m'n handen had..

De foto's zijn vaag en zullen niet uitdrukken wat we ervaren hebben. Toch ben ik blij dat ik er een paar heb geschoten, want toen ik de volgende ochtend wakker werd, geloofde ik haast niet dat het echt gebeurd was............

Nog 1 ding. De naam Charger....??
Ik vroeg onze baas op de terugweg wie hem zo genoemd had. Hij zei: ' oh, that was me. Because in the last 2,5 years he charged the jeep 5 times' ........................................