The Animal Shelter

Hello again!!

Gisteren zijn we bij een dierenopvang geweest: animal aid unilimited (wwws.animalaidunlimited.com). Was echt super!

In heel Rajasthan (de Indiase provincie waar we zijn) zijn er maar 3 opvangcentra. Dit was er 1 van. Een andere zit in Ajmer, vlakbij de plaats Pushkar waar we morgen naar toe gaan en de rest van onze vakantie verblijven.

Animal Aid Unlimited is een 'ziekenhuis', rescue center en verblijfplaats waar zo'n 250 (straat)dieren verblijven. Het zijn vooral honden (ong 180), koeien en ezels.

De shelter bestaat sinds 2002 en heeft sindsdien al zo'n 33.000 dieren opgevangen. Per dag ontvangen ze 10 tot 15 telefoontjes over gewonde of zieke straatdieren. Het zijn vooral Indiers die bellen, soms toeristen.

We kregen een rondleiding van James Myers, de oprichter van het centrum. Hij komt uit Amerika maar woont full time met zijn vrouw en dochter in Udaipur. Een zeer bevlogen en inspirerende man!

Hij kon wel uren praten en vond bij mij natuurlijk een zeer luisterend oor. Hij nodigde me uit om vrijwilligerswerk te komen doen voor een maand of twee, vond me zeer geschikt. Tja...ik kan m'n lief natuurlijk niet zo lang missen, dus dat wordt lastig ... ;)

Hij vertelde dat de meeste dieren door verkeersongelukken gewond raakten. Er is een hele afdeling met verlamde honden. Ze hebben allemaal een dwarslaesie en kunnen daardoor hun achterpoten niet meer gebruiken. Hier merken ze overigens niets van (qua pijn), want hun zenuwen doen niets meer. Het enige waar ze last van kunnen krijgen, zijn een soort doorlig plekken op de ellebogen van hun voorpoten.

Toen we bij die afdeling aankwamen werden we voorgesteld aan Jimmy (zie foto's). Een hond die 2 maanden verlamd was geweest maar door veel aandacht en tijd van de werknemers weer redelijk kon lopen. Ontzettend vriendelijk dier, hij kwam meteen een knuffel halen. Wonderlijk hoor, dat die beesten zo snel wennen aan menselijke affectie. Op straat zijn het halve wilden namelijk en kan je ze echt niet aanhalen. Dat wil je uberhaupt niet, want ze zitten onder de vlooien en ander ongedierte..

Toen we Jimmy aanhaalden, zag ik dat we de aandacht trokken van een andere hond. Deze was achter volledig verlamd. Hij kwam naar me toe schuifelen en veroverde uiteraard direct m'n hart.. Hij heette Bujal (zie foto) en het was overduidelijk dat hij ook wel interesse had in zo'n knuffel partij. Ik ben over het hek geklommen en heb zeker 10 minuten met 'm zitten kroelen. Hij knorde ervan, wat een skeet.. Toch een fijn idee dat je zo'n dier even aandacht hebt kunnen geven. Al komen ze allemaal te kort natuurlijk..

Het varken op de foto's is Sally. James vertelde dat ze heel bijzonder is voor een varken omdat ze volledig tam is geworden. Ze is ook verlamd van achteren en op een dag wordt dat haar dood. Varkens worden namelijk zo zwaar dat ze doorligplekken en scheuren zal krijgen aan haar voorpoten. Dit in tegenstelling tot de honden die veel lichter blijven. Op het moment dat dat gebeurt, zullen ze haar euthanaseren. Nou ja, tot die tijd heeft ze in elk geval een mooi leven gehad!

Ze euthanaseren overigens erg weinig. Slechts zo'n 10 procent van alles wat er binnen komt. Ze werken altijd naar een genezing en zetten het dier weer uit op de plaats waar het gevonden is. Dit doen ze met behulp van degene die gebeld heeft. Ze vragen diegene dan om het dier wat op gang te helpen de eerste dagen, beetje eten geven en in de gaten houden.

De dieren die niet teruggezet kunnen worden (de verlamden en blinden) houden ze in de shelter. Ze doen er alles aan om het ze zo comfortabel mogelijk te maken. In feite is het voor veel dieren een soort hospis, vooral voor de koeien omdat ze die niet mogen euthanaseren. Die zijn immers heilig. Dus veel pijnmedicatie, wondverzorging, etc. Totdat ze enigszins comfortabel kunnen sterven..

Het centrum doet ook veel aan educatie en voorlichting. Dit neemt de dochter van James, Claire, voor haar rekening. Ze heeft in totaal al aan zo'n 30.000 kinderen voorlichting (ook middels excursies) gegeven!

Ik vind het een super initiatief en ga proberen vanuit Nederland een soort fonds op te zetten. Het centrum opereert volledig zelfstandig, zonder ondersteuning van de overheid. Ik weet niet precies wat voor werk James, inmiddels 72, eerder heeft gedaan en waar hij het geld aan over gehouden heeft om dit draaiende te houden.

Dat er behoefte is aan dit soort hulp, moge duidelijk zijn. Udaipur telt zo'n 16.000 straatdieren........

Wie weet, kom ik ooit terug om te helpen! En wie weet, is Bujal er nog, om weer een knuffel te ontvangen..