Een boottrip op Periyar Lake

Hoi!

We zijn drie dagen geleden aangekomen in Thekkady, een vrij kleine plaats vlak naast het Periyar Wildlife Sanctuary. Ons hotel is wederom prima! Niet zo gastvrij en charming als die in Kochi, maar verder uitstekend. Het Wildlife Sanctuary is vooral bekend als olifantenreservaat en sinds 2001 ook als reservaat in het tijgerproject. Een project waarbij voormalig stropers worden omgeschoold en ingezet als gidsen.

Het reservaat ligt rond een meer dat gevormd is door een stuwdam, gebouwd in 1895. Het is een van de grootste reservaten in zuid India, het totale gebied is zo'n 925 m2 waarvan 350 m2 beschermd en 55 m2 toegankelijk voor toeristen. Het gebied bestaat vooral uit regenwoud en herbergt niet alleen olifanten, ook een kleine 40 Bengaalse tijgers, beren, luipaarden, de Indiase civetkat, stekelvarkens, een veelzijdigheid aan herten, kleinere roofdieren zoals marters en vossen, verschillende soorten apen, reptielen waaronder de python en koningscobra, en uiteraard een heel spectrum aan vogels en kleiner gespuis. Leentsje, je kan hier je lol op :-)

Gisterochtend zijn we per autoriksja naar het Periyar Lake gereden voor een boottocht. Een prachtig gebied! Het is hier 's nachts koel (dat slaapt toch een stuk lekkerder hoor) en ook in de ochtend is het nog lekker fris. Omdat werd aangegeven dat je zo'n 1,5 uur voor vertrektijd van de boot aanwezig moest zijn, vertrokken we vroeg. Eenmaal in het reservaat aangekomen werd al snel duidelijk waarom we er zo vroeg moesten zijn. Een strak voorbeeld van de Indiase bureaucratie volgde. Eerst in de rij wachten tot het exact tien uur was, toen ging het loket open. Degene die ons de tickets zou gaan verkopen, besteedde zijn tijd voor tienen met het verleggen van de pennen op zijn bureau, van links naar rechts en van rechts naar links. Stipt om tien uur werd dat ritueel beëindigd en ging het raampje van het loket open. Yes? Two boottickets please. Oké, madam. How many people? Eh...two.

Hierna volgende het een en ander aan formulieren die ingevuld moesten worden. Waar kom je vandaan, wat voor werk doe je, wat is je telefoonnummer, etc. Oké. Alles ingevuld en betaald. We waren wat tijd armer maar twee boottickets rijker.

Madam? You have a camera? Yes, of course. Oké. Of we aan wilden schuiven in de rij voor loket nummer twee. Het loket voor de camera tickets. Natuurlijk...

Op de boot werden we direct in zwemvesten gehesen. Wij en onze medepassagiers, zo'n 100 Indiërs en een handjevol foreign tourists. Eenmaal onderweg (lekkere timing) vertelde m'n vader dat er een aantal jaar geleden een boot was omgeslagen op Periyar Lake waarbij veel mensen zijn omgekomen. ... Ik was ineens zo blij met dat dikke oranje en ongemakkelijke plastic om m'n lijf!

Als we wegvaren wordt ons dringend verzocht stil te zijn, zodat we het wild niet afschrikken. Alle foreign tourists, waaronder m'n vader en ik, hielden zich keurig aan dit verzoek. De rest van de passagiers barstte na vertrek uit in geamuseerde gesprekken, schreeuwende telefoongesprekken en uiteraard ook krijsende kinderen. Ik realiseerde me dat hier geen verandering in zou komen en liet de hoop op het spotten van wildlife los. Ik liet me achterover vallen in m'n stoel, genoot van het uitzicht en de koele bries op m'n gezicht. Ook heerlijk!

Oprecht verbaasd veerde ik uit m'n stoel toen de gidsen halverwege de tocht ineens driftig begonnen te wijzen en ons met een nog driftiger 'shh' tot stilte probeerden te manen. Overigens zonder resultaat. Elephants, elephants!! En verdomd, op de rechteroever doemde een olifant op. En nog een. En toen een kleintje. Het bleek een hele kudde van in totaal 8 olifanten!! Wauw...! Hoe gaaf om die beesten in hun eigen habitat te kunnen zien. Alle ruimte. Ze stonden wat in het water te kliederen en het kleintje wandelde rustig van de een naar de ander. Een prachtig gezicht!! Zo ontzettend NIET te vergelijken met de treurigheid waarmee ze omhuld zijn in dierentuinen of (naar mijn mening nog erger) het circus.

Aan de relaxtheid van deze olifanten te zien, waren wij niet het eerst bootje dat ze voorbij zagen komen. Waarschijnlijk wordt de groep al jaren op deze manier gespot en is daarmee ook niet helemaal vrij van menselijke inmenging. Maar wel relatief veilig van stropers. En in elk geval hebben ze de ruimte! Ik vond het een geslaagde trip, inclusief het contrast van alle babbelende Indiërs om me heen. Of misschien juist wel daardoor..