Letti en Mamallapuram

Namaste!

Vanuit een heerlijk koel hotel in Chennai schrijf ik dit laatste verslag. Onze reis zit er bijna op! Morgen vliegen we naar Delhi om van daaruit door te vliegen naar Amsterdam.

De afgelopen week hebben we doorgebracht in de kustplaats Mamallapuram. Een heerlijk rustig plaatsje. Er is 1 drukke hoofdstraat, waar ook ons hotel aan ligt. Zodra je deze verlaat en de zijstraten in loopt, verdwijnen de verkeersgeluiden al snel naar de achtergrond. In de achteraf steegjes kom je vooral kippen, wat honden, zigeuners en oudere mensen tegen.

Bijna alles is op loopafstand. Er zijn een aantal tempels, er is een strand, er zijn restaurants en eetcafe’s en uiteraard een veelzijdigheid aan winkels, kraampjes en straatverkopers. Korom: een heerlijke plek om deze vakantie af te sluiten!

Ik merk ook dat het goed is zo. In 2012 had ik echt moeite om het land te verlaten. Eenmaal terug in Nederland had ik oprecht last van heimwee. Ik kon niet wachten weer in het vliegtuig naar India te stappen! Nu, twee jaar later, heb ik een fantastische tijd gehad hier, vol avonturen en warme ontmoetingen. Toch is het helemaal goed om weer terug naar Nederland te gaan. En daar ben ik blij mee!

India heeft me (een van) haar andere gezicht(en) laten zien. Een groen en vruchtbaar gezicht. Meer ontspannen en met meer ruimte. Hier heb ik ook haar meest bijzondere inwoner, de olifant, 4x mogen ontmoeten. Twee keer up close and personal en twee keer in het wild. En ondanks dat de twee ontmoetingen in het wild enorme indruk op me maakten, was het Letti die me tranen van ontroering bracht. Om vol vertrouwen op haar rug te klimmen, het grote schommelende hoofd van bovenaf voor me te zien en na afloop haar enorme snuit te mogen omarmen, ja...dat heeft me van alles het meeste geraakt. En het was een onwaarschijnlijk dubbel gevoel. Ik heb de triestheid van het verlies van vrijheid gevoeld en het beschamende van het domme rondjes lopen. En tegelijkertijd heb ik haar ontspannen rug onder me gevoeld en de zachtheid en vriendelijkheid in haar ogen gezien. Een oog dat ze rustig dichtkneep toen ik haar vasthield en mijn hoofd vol schaamte, dankbaarheid en een onvoorwaardelijk ‘sorry’ tegen haar aan drukte. Dankjewel lieve Letti...ik vergeet je nooit meer!

Het wordt tijd dat ik afscheid neem van deze wereld en mijn eigen lievelingen ga omarmen. En ooh, wat kijk ik uit naar rillingen van de kou! Naar een frisse wind op mijn gezicht en een stille straat voor het raam. Naar de kachel die loeit, wat kaarsjes en een knorrende kat op schoot..

Ja, het is simpelweg tijd om naar huis te gaan!

Liefs

Mirjam